... Αν η αντιπαράθεση με την κίβδηλη ομοιογένεια που προωθείται αντιμετωπιστεί μέσα από την παραίτηση από οποιαδήποτε -έστω και ισχνή ακόμη- προσδοκία για μια νέα εξανθρωπιστική καθολικότητα, ο κύκλος της κυριαρχίας δεν πρόκειται να παραβιαστεί. Το κρίσιμο ζήτημα μοιάζει να είναι σήμερα η χάραξη μιας πορείας -για όσους, βεβαίως, συμμερίζονται μια κριτική στάση απέναντι στις νέες συγκυρίες- που θα αποφύγει -και θα αντιμετωπίσει- αφενός τη Σκύλλα ενός ρηχού κοσμοπολιτισμού στην υπηρεσία των πολιτισμικών στρατηγικών της νεοφιλελεύθερης αντίληψης για το κοινωνικό γίγνεσθαι, και αφετέρου τη Χάρυβδη μιας μυθοποιημένης, «φυσικοποιημένης» μερικότητας/ ιδιαιτερότητας. Μια τέτοια κριτική πορεία είναι εξαιρετικά δύσκολη σε μια εποχή ρευστή, χωρίς τα ερείσματα παλαιότερων βεβαιοτήτων και χωρίς -ακόμη- μια διαμορφωμένη συνολική κριτική θεώρηση. Μπορεί κανείς εύκολα -και παρά τις έντιμες προθέσεις του- να διολισθήσει είτε προς τη Σκύλλα είτε προς τη Χάρυβδη της συγκυρίας.

... Η επίγνωση της βαθύτερης ενότητας των γλωσσών -της γείωσής τους στην ενιαία ανθρώπινη νόηση- προφυλάσσει από ανιστόρητες και αντιεπιστημονικές μυθοποιήσεις, που επιδιώκουν να μετατρέψουν αυτή τη βαθύτερη συστατική γλωσσική ισότητα σε ιεραρχίες ανώτερων και κατώτερων γλωσσών και σε συνακόλουθες ιεραρχίες ανώτερων, «περιούσιων», και κατώτερων λαών.