Την Κυριακή, 26 Δεκεμβρίου 2004, αδόκητα έφυγε ο Τάσος Χριστίδης, καθηγητής γλωσσολογίας. Η πίστη του για την ανάγκη μιας πολυδιάστατης προσέγγισης του φαινομένου «γλώσσα» φαίνεται καθαρά στο πιο σημαντικό του έργο, και ένα από τα πιο σημαντικά της ελληνικής γλωσσολογίας, στην Ιστορία της
ελληνικής γλώσσας, έργο συλλογικό, που φέρει τη σφραγίδα της δικής του έμπνευσης και του δικού του συντονιστικού μόχθου. Είχε τη δυνατότητα να οργανώνει και να εκτελεί, όχι επειδή ήξερε να διοικεί αλλά επειδή ήξερε να εμπνέει. Τις σύγχρονες θεωρίες τις γνώριζε, με καμιά όμως δε συντάχτηκε και κυρίως
σε καμιά δεν υποτάχτηκε. Οι θεωρητικές του απόψεις είχαν βαθιές ρίζες στα γεγονότα. Από τους πιο άγρυπνους εκπροσώπους της μαχόμενης γλωσσολογίας, εκφραζόταν νηφάλια, διότι στηριζόταν σε σταθερές θέσεις και σε βαθιά γνώση των δεδομένων. Αντιτάχτηκε στην κινδυνολογία της λεξιπενίας και στον κίνδυνο των υποστηρικτών της «περιούσιας» γλώσσας, τονίζοντας πως η περιουσία μιας γλώσσας είναι ανάλογη με τις ανάγκες της. Χαρισματικός δάσκαλος, αγαπήθηκε από τους φοιτητές, διότι περισσότερο από όλους μας τους βοήθησε να δουν πίσω από τον κατακερματισμό των διδακτικών αντικειμένων το ενιαίο φαινόμενο της γλώσσας. Λόγος μεστός, ξεκάθαρος, καλοζυγισμένος, επιστημονικός. Είχε πάθος αλλά και ευγένεια, και αυτό του επέτρεπε να είναι διαλλακτικός, αλλά με ευκρινώς χαραγμένες τις γραμμές της προσωπικής αξιοπρέπειας. Ήταν ευφυής, ήταν γενναιόδωρος, ήταν φίλος. Ήταν ... Παρατατικός
της απώλειας, παρατατικός του παράλογου.